Dziś Środa Popielcowa. Może wydawać się czasem smutnym i pełnym udręki. Ale w rzeczywistości zaczyna czas najbardziej ożywczy i świeży.
Oto przychodzi moment, w którym minie znużenie nadmiarem niepotrzebnych rzeczy, których nie potrafimy nie pożądać.Oto nadchodzi chwila, w której coraz bardziej ogołoceni i pozbawieni zaczniemy czuć coraz bardziej Tego, który nas otacza.
Oto przychodzi radosny moment prawdy – Nasz Pan jest Mocny i Piękny! Nie my :-)!
Jeżeli nie czujemy radości na myśl o odarciu z własnych spraw, nie traćmy ducha. To minie, jeżeli zawierzymy mu siebie całkowicie.
Tegoroczny Wielki Post przeżywamy w łączności z Ojcem Świętym Benedyktem XVI i tym, którego już teraz Duch Święty przygotowuje na to miejsce. Módlmy się za nich obydwu i za cały Kościół Powszechny i z całym Kościołem Powszechnym.
To tym bardziej radosny czas. Zupełnie sie tego nie spodziewaliśmy. Tak!. Teraz widzimy, co znaczy nasza codzienna modlitwa: „Badź wola Twoja”. Ona w każdej chwili może zamienić się w drogę pełną przyspieszeń i zwrotów akcji, niczym zjazd po serpentynie w górach. Tak! Na naszych oczach widać niepojętą wielkość i nieprzeniknione piękno Woli Stwórcy. Radujmy się :-)!
Modlitwa daje się zawrzeć w różnych środkach wyrazu. Szczególnym wyrazem modlitwy i to gorącej jest taniec. Jeżeli zastanawiamy się, czy można wyrazić modlitwę tańcem, to zapytajmy, czy nie jest on tak samo naturalny, jak śpiew? Jeżeli wyrażamy naszą niewyrażalną relację z Bogiem, z Jezusem Chrystusem, poprzez słowa, a także przez słowo umuzycznione, to czyż odpowiednia choreografia nie jest kolejnym, dopełniającym środkiem wyrazu? Kościół Afryki otrzymał szczególny charyzmat takiej modlitwy. Modlitwa w bezruchu to dla nich po prostu coś niegodnego i świadczącego o braku zaangażowania. Kiedy patrzy się na modlitwę w tańcu, to można odnieść wrażenie, że jest to kontemplacja tańcem.
I jeszcze – że modlitwa tańcem jest nierozerwalnie złączona z pogłębianiem, wręcz celebrowaniem wspólnoty.
Katolicka liturgia i muzyka uwielbienia z Kenii:
A tu muzyka liturgiczna z Tanzanii.
https://www.youtube.com/watch?v=BMI-4avkR3U
Kiedy nachodzi nas myśl, że to płytkie i „prymitywne”, pomódlmy się razem z tym chórem. To Christian Mothers Choirs, a nagranie pochodzi z 2010 roku z niedzielnej mszy w Abuja.
Tak modlą się i śpiewają ludzie, dla których każda niedzielna liturgia może być ostatnią w życiu. Dane na zrzucie ekranu wyszukiwania z Google’a nie są tak drastyczne, jak zdjęcia zabitych w czasie niedzielnych mszy chrześcian, katolików. Powiedzmy sobie jasno, kogo stać na większą odwagę.
Od wczoraj żyjemy jakby w nowej sytuacji, a jednocześnie wciąż w tej samej, bo nasz Ojciec Niebieski jest zawsze z nami. Mamy jednak głęboką potrzebę modlitwy za cały K
Kościół. Dlatego umieszczamy tutaj modlitwy, które w naszym odczuciu dają odczuć uniwersalny, a więc rozciągający się na całą ziemię, a jednocześnie sięgający nieba, wymiar Kościoła, naszej modlitwy i naszej wiary.
Tym razem modlitwa z liturgii Katolickiego Kościoła Ormiańskiego:
Շարական Հանդերձի (Սուրբ Պատարագ)
Szarakan (hymn) śpiewany na początku ormiańskiej mszy św. (Surb Patarak) – podczas zakładania szat liturgicznych i na wejście. Wersja uroczysta – oprac. Komitas Wardapet
Sharakan (hymn) of Vesting (Divine Liturgy) ŹRÓDŁO
„Խորհուրդ խորին անհաս անըսկիզբն O głęboka Tajemnico, niepojęta i bez początku
Wiadomośc ta nie ma wprawdzie bezpośredniego związku z liturgią, ale za to ma olbrzymie znaczenie dla wiary, zarówno wiary całego kościoła, jak i dla naszej – osobistej.
Dziś, podczas konsystorza w Watykanie, Ojciec Św. Benedykt XVI ogłosił, że z dniem 28 lutego 2013r, rezygnuje z posługi Biskupa Rzymu. Oto polskie tłumaczenie jego oświadczenia (źródło)
Najdrożsi Bracia,
zawezwałem was na ten Konsystorz nie tylko z powodu trzech kanonizacji, ale także, aby zakomunikować wam decyzję o wielkiej wadze dla życia Kościoła. Rozważywszy po wielokroć rzecz w sumieniu przed Bogiem, zyskałem pewność, że z powodu podeszłego wieku moje siły nie są już wystarczające, aby w sposób należyty sprawować posługę Piotrową. Jestem w pełni świadom, że ta posługa, w jej duchowej istocie powinna być spełniana nie tylko przez czyny i słowa, ale w nie mniejszym stopniu także przez cierpienie i modlitwę. Tym niemniej, aby kierować łodzią św. Piotra i głosić Ewangelię w dzisiejszym świecie, podlegającym szybkim przemianom i wzburzanym przez kwestie o wielkim znaczeniu dla życia wiary, niezbędna jest siła zarówno ciała, jak i ducha, która w ostatnich miesiącach osłabła we mnie na tyle, że muszę uznać moją niezdolność do dobrego wykonywania powierzonej mi posługi. Dlatego, w pełni świadom powagi tego aktu, z pełną wolnością, oświadczam, że rezygnuję z posługi Biskupa Rzymu, Następcy Piotra, powierzonej mi przez Kardynałów 19 kwietnia 2005 roku, tak, że od 28 lutego 2013 roku, od godziny 20.00, rzymska stolica, Stolica św. Piotra, będzie zwolniona (sede vacante) i będzie konieczne, aby ci, którzy do tego posiadają kompetencje, zwołali Konklawe dla wyboru nowego Papieża.
Najdrożsi Bracia, dziękuję wam ze szczerego serca za całą miłość i pracę, przez którą nieśliście ze mną ciężar mojej posługi, i proszę o wybaczenie wszelkich moich niedoskonałości. Teraz zawierzamy Kościół święty opiece Najwyższego Pasterza, naszego Pana Jezusa Chrystusa, i błagamy Jego najświętszą Matkę Maryję, aby wspomagała swoją matczyną dobrocią Ojców Kardynałów w wyborze nowego Papieża. Jeśli o mnie chodzi, również w przyszłości będę chciał służyć całym sercem, całym oddanym modlitwie życiem, świętemu Kościołowi Bożemu.
W Watykanie, 10 lutego 2013 r.
Różne myśli cisną się do głowy.
Przede wszystkim jesteśmy winni podziękowania Ojcu Św. za ogromny wysiłek, jaki włożył w przewodniczenie Kościołowi Bożemu przez te lata. Wysiłek nie tylko fizyczny, ale przede wszystkim duchowy.
Druga myśl to ta, że musimy tym mocniej ogarniać go modlitwą.
Trzecia myśl to, ta, że Kościół potrzebuje teraz wielkiej, ogromnej modlitwy do Ducha św. o wielkiego pasterza na nowe czasy. To piękny moment na konklawe: odbędzie się w wielkim poście, tuż przed świętami Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa.
Więc zaczynamy :-)::
I nie możemy zapomnieć, że wszyscy spoczywamy w dłoniach Naszego Ojca :-).
W ramach monograficznego cyklu o tym, co dzieje się w zakresie muzyki liturgicznej będziemy starali się zamieszczać relacje z wydarzeń, które pokazują najciekawsze i najbardziej inspirujące strony współczesnej, katolickiej muzyki liturgicznej.
Jedną z nich są warsztaty muzyki liturgicznej, które od lat odbywają się w coraz większej liczbie parafii zarówno prowadzonych przez zgromadzenia zakonne, jak i diecezjalnych.
Prezentację najciekawszych relacji z warsztatów zaczynami od najbliższych nam tematycznie i wykonawczo – Rodzinnych Warsztatów Muzyki Liturgicznej, które odbyły się w listopadzie ubiegłego roku w nieodległej Parafii Matki Bożej Królewej Aniołów na Bemowie. Sądząc z opisu to ciekawe doświadczenie zarówno dla uczestników, jak i dla prowadzących. Na pewno pokazuje, że wspólne przeżywanie starannie przeżywanej liturgii nie jest odosobnioną potrzebą.
Hubert Kowalski, który był jednym z prowadzących warsztaty, ma ciekawe doświadczenia w pracy z dziećmi, które można zobaczyć na tym filmie:
PM
Niniejsza strona używa niewielkich plików, tzw. ciasteczek ("cookies") do przechowywania informacji o ustawieniach serwisu. Dalsze przeglądanie strony oznacza domyślną zgodę na zapisanie ciasteczek na Państwa komputerze.
Zamknij
